iAM

Perifere zenuwblokkades (PZB) vormen een belangrijke anesthesiologische techniek. PZB kunnen ingezet worden als alternatief voor algehele of spinale anesthesie, of gebruikt worden als aanvulling daarop. Een PZB kan zorgen voor langdurige pijnstilling en daarmee een belangrijk onderdeel zijn van een multimodaal (of opioïdsparend) pijnbeleid. In dit artikel bespreken we de meest gebruikte zenuwblokkades van de arm, namelijk de interscalene PZB, de supraclaviulaire PZB en de axillaire PZB. Met behulp van animaties geven we aan hoe deze zenuwblokkades uitgevoerd worden. Er wordt ingegaan op de anatomie en we helpen je het echografische beeld beter te begrijpen. Ook bespreken we het werkingsmechanisme van lokaal anesthetica. We sluiten het artikel af met enkele problemen die kunnen ontstaan rondom een PZB en hoe je hierop kunt handelen.

Wanneer pasgeborenen anesthesie moeten ondergaan voor een operatieve ingreep, komt dit op een gevoelig moment in de ontwikkeling. De hersenen van pasgeboren zuigelingen maken namelijk een razendsnelle ontwikkeling door en beschermende mechanismen tegen verstoringen van fysiologische parameters zijn nog onrijp. Cerebrale autoregulatie, die de hersenen beschermt tegen te grote schommelingen in perfusiedruk, is bij neonaten waarschijnlijk nog onderontwikkeld. Ook andere beschermende systemen voor cerebrale perfusie zijn nog in ontwikkeling en het immuunsysteem is nog onrijp. Deze onrijpheid maakt de hersenen kwetsbaar voor schade. Verschillende studies hebben hersenschade en verminderde hersengroei beschreven na neonatale chirurgie. Hier bespreken we de belangrijkste processen van foetale en neonatale hersenontwikkeling, de hersenschade die is beschreven na neonatale chirurgie en de mogelijke oorzaken van schade. Hoe en wanneer hersenschade precies ontstaat is vooralsnog niet duidelijk, maar de patronen van schade geven belangrijke richting aan mogelijke hypothesen. Ook geven we een overzicht van aandachtspunten voor de anesthesie.

In Nederland heeft meer dan de helft van de volwassenen overgewicht en is inmiddels 16% obees. Door de grote gezondheidsrisico’s van deze ziekte leeft deze populatie korter en door de groei in incidentie stijgt de druk op de gezondheidszorg. Tot op heden is metabole chirurgie, ofwel bariatrische chirurgie, de meest effectieve en duurzame behandeling van obesitas. Deze vorm van chirurgie heeft in de afgelopen twintig jaar enorme ontwikkelingen doorgemaakt en door standaardisatie en implementatie van fast-track chirurgie is het risico op complicaties zeer beperkt. De samenwerking van dedicated teams heeft ertoe geleid dat er in de grote behandelvraag kan worden voorzien en dat nu 65% van de patiënten in dagbehandeling wordt geopereerd, snel herstelt en langer gezonder en gelukkiger leeft. Dit maakt obesitaszorg een interessante tak van zorg.

Al decennialang groeit het aantal mensen met obesitas. Ook buiten centra voor bariatrische chirurgie zul je daarom steeds vaker te maken krijgen met patiënten met obesitas. Het geven van anesthesie aan patiënten met obesitas vereist kennis over de specifieke veranderingen en aandachtspunten van de patiënt met (morbide) obesitas. In dit artikel wordt ingegaan op de definitie en prevalentie van obesitas. Daarnaast worden de aandachtspunten besproken voor het geven van anesthesie aan patiënten met obesitas, met speciale aandacht voor de gevolgen van anatomische en fysiologische veranderingen op de farmacokinetiek van de meest gebruikte anesthetica en manieren om de dosis van deze middelen aan te passen.

Airway management bij patiënten met obesitas is een complex onderwerp dat steeds relevanter wordt gezien de toenemende prevalentie van patiënten met obesitas en bariatrische chirurgie wereldwijd. Een accurate preoperatieve beoordeling en risicostratificatie zijn van groot belang. Er zijn verschillende strategieën en technieken voor airway management voor bariatrische patiënten die perioperatieve en postoperatieve (long)complicaties kunnen helpen verminderen. In dit artikel worden de beoordeling van de bovenste luchtweg, intubatietechnieken, apneu-oxygenatie, optimale beademingsstrategieën, extubatie en post-anesthesiezorg besproken. Een goede assessment en risicostratificatie met de Airway Triage-applicatiemethode in combinatie met een goede strategie en het gebruik van een videolaryngoscoop kan complicaties voorkomen.

Chronische pijn leidt tot veranderingen in het zenuwstelsel die ertoe leiden dat pijn frequenter en intenser wordt beleefd op een wijze die niet meer in relatie staat tot de fysieke situatie. Langdurige inzet van opioïden leidt op termijn eerder tot tolerantie en mogelijk drug-seeking behaviour dan afdoende pijndemping. De combinatie van het verstoorde pijnsysteem met de onttrekkingsverschijnselen maakt afbouwen van opioïden uitdagend en complex.