Farmacologische eigenschappen en valkuilen van osteoporosemedicatie

| 01 maart 2020

Osteoporose is een aandoening met een verhoogd fractuurrisico. Hoewel er effectieve medicatie bestaat, is de behandeling van osteoporose vaak suboptimaal. De absorptie van orale bisfosfonaten is heel laag. De distributie van bisfosfonaten vindt voornamelijk in het bot plaats, wat maakt dat systemische bijwerkingen minder zullen voorkomen. Alendroninezuur en zoledroninezuur hechten zich lang aan het bot, in tegenstelling tot denosumab en andere bisfosfonaten, wat een ‘drug holiday’ mogelijk maakt. De prevalentie van osteoporose bij mensen met nierinsufficiëntie is hoog, maar de medicamenteuze opties in deze groep zijn beperkt. De therapietrouw is bij alle middelen vaak suboptimaal. Onvoldoende kennis en bewustzijn van de ernst van osteoporose en fractuurrisico, bij zowel patiënten als bij artsen/apothekers, leidt vaak tot een suboptimale behandeling. In dit artikel worden farmacologische valkuilen bij de therapie van osteoporose beschreven en worden suggesties gedaan voor een betere behandeling. Met deze kennis kan de behandeling van osteoporose met bestaande middelen verder worden verbeterd.