Verslaving is een biopsychosociale aandoening
|
01 juni 2020
Verslaving wordt tegenwoordig gezien als een ernstige ontregeling van neurobiologische netwerken. De ontwikkeling van verslaving kent drie fasen: binge-gebruik en intoxicatie, onthouding en negatief affect, en preoccupatie en anticipatie. In alle stadia speelt ontregeling van specifieke netwerken een rol. Binnen die netwerken verloopt de communicatie via neurotransmitters. De normale homeostase van die neurotransmitters wordt door het gebruik van psychoactieve stoffen verstoord. Het zijn ook de neurotransmitters waar de farmaca aangrijpen die de anesthesioloog gebruikt. Samen met het gebruik van alcohol en drugs kan dat in de pre-, intra- en postoperatieve fase tot complexe interacties leiden. Het is daarom noodzakelijk samen met de patiënt het gebruik van alcohol of drugs te inventariseren. Dat vergt goede professionele communicatievaardigheden, waarbij rekening gehouden wordt met de zelfstigmatisering van patiënten en mogelijk stigmatiserende vooroordelen van de anesthesioloog zelf.
Leerdoelen
Na het bestuderen van deze collectie:
- Na het bestuderen van dit artikel bent u op de hoogte van het biopsychosociale karakter van verslaving en de neurobiologische ontregeling van verslaving.
- U heeft inzicht in de negatieve invloed van het stigma op de behandeling van aandoeningen die patiënten hebben door hun verslaving.
- U weet waar u op moet letten in de pre-, intra- en postoperatieve fase en bij pijnbestrijding.