Prehypertensie; wat moet ik ermee?
Prehypertensie werd in 2003 gedefinieerd als een bloeddruk van 120-139/ 80-89 mmHg, maar deze term wordt tegenwoordig in enkele belangrijke klinische richtlijnen niet meer gebruikt. Prehypertensie is echter meer dan alleen een grenswaarde tussen normale en verhoogde bloeddruk. Prehypertensie is een risicofactor voor het ontwikkelen van hypertensie en is onafhankelijk geassocieerd met orgaanschade en verhoogde cardiovasculaire mortaliteit. De prevalentie van prehypertensie stijgt mogelijk mede ten gevolge van de obesitasepidemie. Prehypertensie wordt gekenmerkt door pathofysiologische veranderingen in vaatstructuur en hemodynamiek, zoals verhoogde perifere vaatweerstand, toegenomen vaatstijfheid, verhoogde activiteit van het sympathisch zenuwstelsel en veranderingen in de renale doorbloeding. Het kan worden beschouwd als een voorstadium van primaire hypertensie. Hoewel medicamenteuze behandeling van prehypertensie nog niet in de richtlijnen wordt aanbevolen, zijn leefstijlverbetering en periodieke monitoring van belang om het risico op progressie naar hypertensie en cardiovasculaire complicaties te verlagen.
Leerdoelen
Na het bestuderen van deze collectie:
- Prehypertensie is niet alleen een discussie over de hoogte van de afkapwaarde van bloeddruk, maar het is ook op zichzelf al een vroege vorm van essentiële hypertensie
- Er zijn verschillen tussen de diverse internationale richtlijnen voor de diagnostiek en behandeling van hypertensie
- Een hoog-normale bloeddruk/prehypertensie is geassocieerd met een verhoogd risico op hart- en vaatziekten en de ontwikkeling van hypertensie
- De pathofysiologische en hemodynamische veranderingen die kunnen optreden bij prehypertensie zijn complex
- Elke patiënt met prehypertensie verdient een afweging welke diagnostiek en behandeling nodig is