Directe orale anticoagulantia voor de behandeling van veneuze trombo-embolie bij patiënten met kanker
Veneuze trombo-embolie (VTE) is een veelvoorkomende complicatie bij patiënten met kanker. Tot enkele jaren geleden was laagmoleculairgewichtheparine (LMWH) de behandeling van eerste keus vanwege het lagere recidiefrisico ten opzichte van vitamine K-antagonisten. Sinds 2018 hebben meerdere gerandomiseerde onderzoeken aangetoond dat directe orale anticoagulantia (DOAC's) een acceptabel alternatief zijn voor de meeste patiënten met kanker en een acute VTE. In vergelijking met LMWH zijn DOAC's geassocieerd met een lager risico op een recidief VTE, maar een hoger risico op een bloeding. Voor de optimale behandeling moet per patiënt het risico op een recidief worden afgewogen tegen het risico op een bloeding aan de hand van tumortype, nierfunctie, trombocytengetal en mogelijke medicatie-interacties met systemische kankertherapie. Ook de behandelduur verschilt per patiënt en kan variëren van zes maanden tot levenslang. In dit overzichtsartikel bespreken wij aan de hand van een casus de overwegingen voor type antistolling, dosering en behandelduur van kankergerelateerde VTE.
Leerdoelen
Na het bestuderen van deze collectie:
- weet u wat de behandeling van eerste keus is voor een acute veneuze trombo-embolie bij patiënten met kanker
- kunt u toelichten hoe de effectiviteit en veiligheid van directe orale anticoagulantia zich verhouden tot die van laagmoleculairgewichtheparine en vitamine K-antagonisten bij patiënten met kanker en een veneuze trombo-embolie
- weet u bij welke subgroepen kankerpatiënten met een acute veneuze trombo-embolie directe orale anticoagulantia minder geschikt zijn
- weet u wat de richtlijnen adviseren omtrent behandelduur van een veneuze trombo-embolie bij patiënten met kanker
- kent u de overwegingen en behandelopties bij een recidief veneuze trombo-embolie bij patiënten met kanker