Arbeidsongeschiktheid, re-integratie en etniciteit

| 01 december 2021 | 1 punt

Het arbeidsongeschiktheidsrisico van werknemers met een migratieachtergrond is hoger dan dat van werknemers met autochtone achtergrond. Ons onderzoek laat zien dat sociale selectiviteit in de uitvoeringspraktijk bijdraagt aan dit verschil. De praktische rationaliteit die in de werkwijze van bedrijfs- en verzekeringsartsen ligt besloten, leidt ertoe dat als de gebruikelijke begeleidings- en beoordelingssystematiek niet het gewenste resultaat oplevert, het probleem wordt verklaard aan de hand van etnische en culturele stereotyperingen. Deze stereotyperingen staan ‘maatwerk’ en een weloverwogen oordeel over de claim van de cliënt in de weg. Dit stelt de professional voor een lastige taak: het vraagt enerzijds om sensitiviteit voor verschil, maar anderzijds ook om het vermogen om die verschillen niet te veel te generaliseren. Bij iedere cliënt is een zekere alertheid voor mogelijke culturele, economische of met migratie samenhangende achtergrond van klachten en gedrag van de cliënt op zijn plaats, maar de specifieke samenhang tussen die aspecten moet steeds worden onderzocht. Dat vraagt om een responsieve opstelling.