Nascholing voor en door zorgprofessionals

Een 75-jarige vrouw wordt opgenomen in het verpleeghuis. Zij wordt behandeld voor een recidief cerebrale-amyloïdangiopathie-gerelateerde inflammatie (CAA-RI). De diagnose cerebrale amyloïdangiopathie (CAA) wordt steeds vaker gesteld nu dit mogelijk is met MRI. CAA-RI is een zeldzame complicatie van CAA waarbij de symptomen kunnen lijken op die van een delier. Als CAA-RI of een recidief hiervan niet tijdig wordt onderkend, kan er vertraging optreden in de behandeling, waardoor irreversibele hersenschade kan ontstaan. Evaluatie door een multidisciplinair team tijdens en na behandeling kan het optreden van CAA-RI of een recidief hiervan vroegtijdig opsporen.

Bij mensen met een verstandelijke beperking is 61% van de vrouwen en 23% van de mannen slachtoffer van seksueel misbruik. Gebrek aan open communicatie met cliënten maakt signalering lastig. Het doorbreken van het taboe is essentieel om misbruik te voorkomen en de levenskwaliteit te verbeteren. Een veilige omgeving voor deze belangrijke gesprekken is essentieel.

In dit artikel wordt ingegaan op de casus van mevrouw S. Zij heeft een schriftelijke euthanasieverklaring ingevuld, omdat zij euthanasie wil op het moment dat zij haar kinderen niet meer herkent. Dat moment is aangebroken. Moet de euthanasie nu worden uitgevoerd?

Op basis van onze interne klok zijn mensen overdag actief en slapen ‘s nachts. Deze interne klok wordt dagelijks een klein beetje bijgesteld onder invloed van daglicht. Bewoners in een verpleeghuis komen minder vaak buiten en in veel verpleeghuizen ontbreekt voldoende daglicht in de ruimtes waar bewoners overdag verblijven. Het bijstellen van het dag-en-nachtritme gebeurt dan waarschijnlijk onvoldoende. Mogelijk speelt dit gebrek aan daglicht een rol bij het omdraaien van het dag-en-nachtritme en het ontstaan van nachtelijke onrust. Biodynamische verlichting is een technologische ontwikkeling die door middel van lampen het daglicht simuleert. In deze studie onderzoeken we of biodynamische verlichting in het verpleeghuis invloed heeft op de afname van nachtelijke onrust.

Chronische orofaciale pijn (OFP) bevindt zich op het grensvlak van de tandheelkunde en geneeskunde. Deze disciplines zijn in opleiding en gezondheidszorgsysteem organisatorisch gescheiden en kennen weinig raakvlakken en uitwisseling in kennis. Bovendien spreken ze een andere taal, kennen ze elkaars protocollen en zorgpaden onvoldoende en er zijn geen korte communicatielijnen. Aangezien de pijnkenmerken van dentale en niet-dentale oorzaken vaak op elkaar lijken, is het bijvoorbeeld voor tandartsen niet altijd eenvoudig om non-dentogene oorzaken van aangezichtspijn te herkennen. In dit artikel willen wij de neuroloog handvatten aanreiken bij de aanpak van chronische OFP. Bovendien willen we ingaan op het belang van de multi- en interdisciplinaire benadering en de rol die de neuroloog in zo’n setting kan spelen.

Diverse kinderfysiotherapeutische behandelingen kunnen worden ingezet als onderdeel van de behandeling van bronchiolitis. Conventionele technieken als percussie en vibratie zijn bewezen niet effectief gebleken. Nieuwere behandelingen zoals langzame expiratietechnieken en geforceerde expiratietechnieken zouden effectiever zijn. Een grote systematische review beschrijft de effecten van deze technieken op verschillende uitkomstmaten, waaronder opnameduur en nadelige effecten, onderzocht in 17 studies. Uit de resultaten van deze review blijkt dat geforceerde expiratietechnieken niet effectief zijn. Mogelijk laten onderzoeken waarin de langzame expiratietechnieken worden beschreven betere resultaten zien. Tot op heden liet echter maar één onderzoek een significant positief effect zien en bovendien zijn de verrichte onderzoeken meestal lage methodologische kwaliteit. Onderzoeken van hogere methodologische kwaliteit zijn noodzakelijk om deze resultaten met voldoende bewijskracht te onderbouwen. Op basis van het tot op heden beschikbare wetenschappelijk bewijs is er geen indicatie voor kinderfysiotherapeutische behandeling bij kinderen met bronchiolitis.