Nascholing voor en door zorgprofessionals

Ik werd in Rotterdam geboren als jongste van negen kinderen en groeide op in een gezin waar kinderboeken centraal stonden en niemand dacht aan een toekomst in de geneeskunde. Tijdens een wetenschappelijke stage in een Masai dorp in Kenia, als onderdeel van mijn opleiding aan de Universiteit van Amsterdam, ontstond mijn liefde voor wetenschap, Afrika en de kindergeneeskunde. Mijn carrière heeft zich daarna ontwikkeld op een manier waar ik toen voor zou hebben getekend en waarin ik geen beslissing heb genomen waar ik later spijt van heb gekregen.

Hoofdpijn is een veelvoorkomende klacht waarvoor mensen bij de huisarts komen. Met een uitgebreide anamnese, kennis en een hoofdpijndagboek kunnen mensen met hoofdpijn vaak gerustgesteld en ook adequaat behandeld worden. In dit artikel reiken wij meer kennis aan over migraine, spanningshoofdpijn en medicatieovergebruikshoofdpijn (MOH). Wat zijn nu de verschillen? En hoe is hoofdpijn te behandelen?

Wat kunnen we als Nederland leren van Japan, het land met de oudste bevolking ter wereld? Ter vergelijking: in Japan zijn op elke 100 duizend inwoners 72 mensen de leeftijd van 100 gepasseerd, in Nederland zijn dat er tien. Vooral op het eiland Okinawa, een zogenoemde blue zone, wonen veel mensen van honderd jaar of ouder. Wat is het geheim van de bewoners van dit eiland? Ligt het aan hun genen, het voedsel dat ze eten, de gemeenschapszin of is het een combinatie hiervan?

Na mijn hele volwassen – en bijna-volwassen – leven leren en werken over politiek en openbaar bestuur is de overstap naar de zorg een grote verandering. Van student politicologie hopte ik naar de wetenschap en schreef ik een dissertatie over coalitieformatie. Via een adviesraad voor de regering over het functioneren van onze democratie ging ik naar de praktijk van het openbaar bestuur en werd ik beurtelings ambtenaar, wethouder en in twee plaatsen burgemeester. Dus ja, je kunt me wel openbaar bestuurder noemen, hoewel hier misschien ondertussen de werkwoordsvorm in de verleden tijd hoort te zijn.

Inhalatiemedicatie draagt bij aan de opwarming van de aarde. Veel artikelen gaan in op de verschillen tussen dosisaerosolen en poederinhalatoren en de mogelijkheden om daarmee tot een reductie van de milieuschade te komen. Die milieuschade heeft echter niet alleen betrekking op de uitstoot van broeikasgassen, maar ook op het afval dat gebruikte inhalatoren produceren met de geneesmiddelresiduen daarin. Diverse maatregelen ter reductie van de negatieve neveneffecten van de inhalatietherapie zijn denkbaar, maar ze moeten worden afgewogen tegen het effect op de therapie en de milieuwinst die ermee kan worden behaald. Uit schattingen blijkt dat therapeutisch inhaleren een verwaarloosbare bijdrage levert aan de verslechtering van het milieu. Verkeerde beslissingen kunnen in een slechtere therapie resulteren met een verhoogd aantal ziekenhuisopnamen tot gevolg. Dat doet iedere besparing in de uitstoot van broeikasgassen en afval teniet.

Selectief eetgedrag (‘picky eating’) komt veel voor bij kinderen (14% tot 50%), maar ook bij volwassenen. Wanneer dit verergert en tot lichamelijke problemen en/of problemen in het psychosociaal functioneren leidt, spreken we van een vermijdende/restrictieve voedselinnamestoornis oftewel ARFID (avoidant/restrictive food intake disorder). De stoornis is voor het eerst opgenomen in de DSM-5. Evidentie is daarom nog beperkt. In dit artikel worden de reeds bestaande inzichten uiteengezet.