Nascholing voor en door zorgprofessionals

Infecties zijn een belangrijke oorzaak van morbiditeit en mortaliteit bij kinderen met kanker. Het risico op ernstige bacteriële infecties is vooral hoog bij chemotherapie-geïnduceerde neutropenie. Wanneer een patiënt koorts ontwikkelt tijdens neutropenie, volgt standaard ziekenhuisopname en behandeling met intraveneuze breedspectrumantibiotica. Bij 20 tot 30% van de kinderoncologische patiënten met febriele neutropenie wordt een bacteriële infectie aangetoond, in de meeste gevallen grampositieve bacteriën. Andere oorzaken van koorts bij neutropenie zijn onder meer virale infecties, bloedtransfusies, medicatie, tumorkoorts en mucositis. Veel kinderen met koorts en neutropenie worden dus onnodig opgenomen en behandeld met antibiotica. Er wordt veel onderzoek gedaan naar risicomodellen voor koorts bij neutropenie om deze overbehandeling te reduceren. Het is veilig gebleken om kinderoncologische patiënten die zich presenteerden met koorts bij neutropenie zonder focus of afwijkende vitale parameters, na 72 uur antibiotische behandeling naar huis te ontslaan, mits zij minimaal 24 uur koortsvrij zijn en de kweken negatief zijn gebleven, ongeacht het aantal neutrofiele granulocyten op dat moment.

Het vruchtwateremboliesyndroom kan zich fulminant ontwikkelen en heeft vaak een fatale afloop. De afgelopen decennia zijn de

Er is sprake van polyfarmacie als een patiënt vijf of meer geneesmiddelen uit verschillende therapeutische groepen of

Neuroblastoom is de meest voorkomende extracraniële solide tumor op de kinderleeftijd. De diagnose wordt in Nederland jaarlijks bij 25 tot 30 kinderen gesteld. De piekincidentie is 0-4 jaar, met een mediane leeftijd van 23 maanden. Neuroblastoom is een heterogene aandoening; het klinisch beloop kan variëren van spontane regressie bij laagrisicopatiënten tot een zeer matige prognose bij hoogrisicopatiënten (HR-patiënten; 30-40% genezing). Door de toevoeging van immunotherapie aan de hoogrisicobehandeling is de kortetermijnoverleving met 20% gestegen.

Blauwe plekken kunnen accidenteel of toegebracht zijn, of een uiting zijn van een ziekte zoals een stollingsstoornis. Kinderartsen kunnen met behulp van anamnese, lichamelijk onderzoek en aanvullend onderzoek en met een aantal stelregels meestal een goed onderscheid maken tussen deze drie categorieën. Hematomen zijn soms het enige teken dat er sprake is van kindermishandeling en kunnen de enige waarschuwing zijn voorafgaand aan een ernstige of zelfs fatale afloop van fysieke kindermishandeling. Zo nodig moet forensisch medische expertise voor kinderen worden ingezet om toegebracht letsel uit te sluiten. Bij – vermoedens van – toegebrachte blauwe plekken is het waarborgen van de veiligheid van het kind essentieel om verdere schade te voorkomen.

Talrijke dierstudies en in-vitro-studies hebben aangetoond dat anesthetica nadelige effecten kunnen hebben op de ontwikkeling