Nascholing voor en door zorgprofessionals

Voor een belangrijk deel van de klachten waarmee kinderen in de eerste levensjaren bij de kinderarts komen, zoals voedingsproblemen, onvoldoende groei, overmatig huilen, slaapproblemen en gedragsproblemen, wordt geen somatische oorzaak gevonden. Differentiaaldiagnostisch wordt meestal gedacht aan gastro-oesofageale reflux, koemelkallergie, urineweginfectie of cerebrale problemen. Als op deze diagnosen gericht onderzoek niets oplevert, kan beschouwing vanuit de Infant Mental Health-visie (imh-visie) vaak wel een verklaring voor de klachten opleveren en bovendien onnodig aanvullend onderzoek voorkomen. De imh-visie richt zich op de relatie tussen ouder(s) en kind. Een verstoring in deze relatie kan leiden tot een scala van somatische problemen. Door de relatie tussen ouder en kind als de patiënt te zien en kind- en ouderfactoren in die context te wegen, kan men deze problemen begrijpen en behandelen. In de afgelopen vijftien jaar heeft wetenschappelijk onderzoek het begin van een neurobiologische basis gelegd voor de imh-visie.

Epilepsie is een veelvoorkomend neurologisch probleem bij kinderen. Het kan zinvol zijn diagnostiek in samenspraak te doen met of door te verwijzen naar een (kinder)neuroloog. Het stellen van de diagnose is niet altijd eenvoudig en het ten onrechte stellen van de diagnose leidt tot onnodig medicatiegebruik. Afhankelijk van de syndroomdiagnose is aanvullende diagnostiek geïndiceerd en kan een therapiekeuze worden gemaakt. De meest voorkomende vormen van epilepsie op de kinderleeftijd zijn de rolandische epilepsie (een partiële epilepsie met focale motore aanvallen) en de absence-epilepsie van de kinderleeftijd (een primair gegeneraliseerde vorm van epilepsie). Beide vormen van epilepsie worden gekarakteriseerd door specifieke eeg-afwijkingen. Kinderen met een van deze twee vormen van epilepsie ontwikkelen zich normaal en het neurologisch onderzoek is niet afwijkend. Het syndroom van West is een leeftijdgebonden specifieke epileptische encefalopathie, bestaande uit de trias van infantiele spasmen, hypsaritmie in het eeg en een stilstand of een knik in de ontwikkeling met multipele oorzaken. De prognose hiervan is matig.

Bij de behandeling van koemelkallergie met een intensief gehydrolyseerde voeding wordt vaak verondersteld dat caseïnehydrolysaten superieur zijn aan wei-eiwithydrolysaten. Hoewel caseïnehydrolysaten gemiddeld iets kleinere peptideketens bevatten dan wei-eiwithydrolysaten, is in humane studies nooit aangetoond dat er klinisch relevante verschillen zijn in de mate van allergeniciteit tussen deze twee producten. Wei-eiwithydrolysaten smaken beter en zijn goedkoper. Voor de klinische praktijk verdienen die dus de voorkeur.

De komst van de transesofagealeof slokdarm echocardiografie (TEE) heeft de mogelijkheden van hemodynamische diagnostiek en monitor bij vrijwel alle cardiovasculaire operaties in het perioperatieve proces enorm uitgebreid. Deze minimale invasieve techniek wordt zowel peroperatief als postoperatief op de intensive care (IC) steeds vaker gebruikt. Voor een juist en verantwoord gebruik van TEE is kennis van de fysische basisprincipes en door training verkregen vaardigheden noodzakelijk. TEE geeft goede informatie over de vullingsstatus van het hart, de wandbeweging en eventueel aanwezige pericardeffusie. Deze techniek is onontbeerlijk gebleken bij hartchirurgie van zowel congenitale hartgebreken als hartkleppathologie.

Perioperatief optredende myocardischemie treedt meestal vroeg in de postoperatieve periode op en wordt gekenmerkt door stille ischemie van het STdepressietype, vaak voorafgegaan door een stijging in de hartfrequentie. Deze ischemie kan leiden tot een perioperatief myocardinfarct (PMI). In de pathofysiologie van het PMI speelt het ruptureren van een instabiele coronaire plaque waarschijnlijk een minder grote rol, maar is er veelal sprake van een stressgeïnduceerd myocardinfarct in aanwezigheid van coronaire stenoses.

We bespreken een 16-jarig meisje dat zich in korte tijd herhaaldelijk presenteerde op de spoedeisende hulp met ernstige, symptomatische hypoglykemieën. Zij was sinds elf jaar bekend met diabetes mellitus type 1 (DM type 1), adipositas, diverse ketoacidotische ontregelingen en gedragsproblemen sinds de scheiding van haar ouders. Aan de hand van deze casus bespreken we de differentiaaldiagnose van recidiverende ernstige hypoglykemieën bij kinderen en adolescenten met DM type 1. De uiteindelijk gestelde diagnose factitious hypoglykemieën is een zeldzame diagnose die, wanneer hij eenmaal overwogen wordt, eenvoudig biochemisch te bevestigen is. De behandeling is echter complex en vergt een multidisciplinaire benadering.