A&I

Voor de werking van inhalatie-anesthetica op het bewustzijnsverlies kunnen we op verschillende niveaus naar aangrijpingspunten zoeken. Op moleculair niveau zijn verschillende receptoren aan te wijzen waarop inhalatie-anesthetica aangrijpen. Ook kunnen we kijken naar de effecten op de cerebrale bloedflow en het metabolisme. Het is tevens mogelijk op neuronaal niveau de activiteit te meten.

Wetten en richtlijnen zijn bepalend in vele facetten van ons werk. Toestemming voor anesthesie of interventies wordt verkregen na noodzakelijke inlichtingen aan de patiënt. De uitvoerende anesthesioloog moet zich aan de afgesproken anesthesietechniek houden, tenzij er medische argumenten zijn om daarvan af te wijken. De anesthesioloog of intensivist kan de zorg, onder bepaalde voorwaarden, overdragen aan bijvoorbeeld een aios of anesthesie-medewerker. De noodzaak tot directe supervisie van de aios en anesthesiemedewerker hangt o.a. af van hun bekwaamheid. Een goede verslaglegging zorgt ervoor dat er, indien er klachten komen, kan worden vastgesteld of u juist hebt gehandeld.

Tranexaminezuur is een geneesmiddel dat een antifibrinolytische werking heeft door binding aan plasminogeen. De klinische toepasbaarheid is breed en het doseringsschema varieert afhankelijk van de diverse klinische toepassingen. Uit onderzoek is gebleken dat tranexaminezuur effectief is bij het reduceren van excessief bloedverlies als gevolg van lokale of systemische hyperfibrinolyse. Het wordt gebruikt ter preventie of behandeling van een bloeding bij patiënten met een primaire afwijking in het fibrinolytisch systeem of met een andere stollingsafwijking en bij patiënten die een lokale of systemische hyperfibrinolyse vertonen. Tranexaminezuur reduceert het perioperatief bloedverlies en de bloedtransfusiebehoefte bij diverse typen chirurgie en geeft een mortaliteitsreductie bij volwassen traumapatiënten met (een verhoogd risico op) een grote bloeding. Daarnaast zijn er aanwijzingen dat tranexaminezuur via het pleiotroop effect van plasmine gunstige effecten heeft die tot een mortaliteitsreductie kunnen leiden. Tranexaminezuur heeft nauwelijks (ernstige) bijwerkingen en contra-indicaties.

Sinds de invoering van tetanustoxoïd in het Rijksvaccinatieprogramma is tetanus een zeldzame aandoening. Zonder adequate behandeling kent de ziekte een hoge mortaliteit, met name door het optreden van luchtwegobstructie en respiratoire insufficiëntie, maar ook door uitputting, trombo-embolieën en autonome disfunctie. Aan de hand van een ziektegeschiedenis worden de klinische verschijnselen van tetanus en de behandeldoelen besproken. Hierbij komen aan bod: het luchtwegmanagement, het verminderen van toxineproductie, het neutraliseren van ongebonden toxine, het controleren van spierspasmen, de behandeling van autonome disfunctie bij tetanus en algemene ondersteunende maatregelen.

Delirium is een veel voorkomende complicatie tijdens opname op de IC. Patiënten die een delirium doormaken zijn langer opgenomen, hebben een hoger risico om te sterven en een hoger risico op cognitieve stoornissen op lange termijn. Verder brengt een delirium een verhoogd risico met zich mee op opname in een verpleeghuis, en meer gezondheidszorg-kosten. Daarom is het belangrijk om delirium te voorkomen en vroeg te behandelen. Vroege mobilisatie kan delirium voorkomen, en om dit te realiseren dienen patiënten minder gesedeerd te worden. Andere preventieve maatregelen bestaan uit het oriënteren van patiënten en het bevorderen van slaap. De behandeling van het delirium bestaat uit behandeling van de onderliggende aandoening, niet-medicamenteuze maatregelen en symptoombestrijding met medicamenteuze therapie.

Efedrine en fenylefrine worden beide met succes toegepast om perioperatieve hypotensie te behandelen. Er is een diversiteit aan oorzaken van perioperatieve hypotensie. Ze kunnen worden ingedeeld naar preload, afterload en contractiliteit. In veel gevallen zal een combinatie van factoren een rol spelen. Bij de behandeling van hypotensie zullen daarom diverse onderliggende oorzaken overwogen moeten worden. Zowel efedrine als fenylefrine heeft meerdere voor- en nadelen waarvan de klinische relevantie per setting zal verschillen. De keuze zal in de praktijk, behalve van de oorzaak van de hypotensie, ook afhankelijk zijn van de comorbiditeit van de patiënt, de operatie en de persoonlijke voorkeur van de anesthesioloog.