Quintesse

Het UWV legt steeds vaker aan werkgevers een loonsanctie op bij de beoordeling van de WIA-aanvraag. Een deel van de loonsancties is terug te voeren op advisering door de bedrijfsarts of arbodienst. Een loonsanctie kan voorkomen worden door optimale re-integratie inspanningen te verrichten en de bedrijfsarts is hierbij een belangrijke adviseur voor werknemer en werkgever. De Beleidsregels Beoordelingskader Poortwachter bieden een goede handleiding voor adequate re-integratie-inspanningen. In de loop der jaren is de nodige jurisprudentie ontwikkeld omtrent de redenen voor het opleggen van een loonsanctie. In deze bijdrage wordt eerst ingegaan op de re-integratie verplichtingen van werkgever en werknemer en de rol van de advisering van de bedrijfsarts. Vervolgens wordt besproken wat de gevolgen zijn van een opgelegde loonsanctie.

Werknemers die zwaar werk verrichten hebben een grotere kans op het ontwikkelen van bewegingsapparaatklachten. De meeste van deze klachten zijn aspecifiek van aard. Het gaat dan om aandoeningen die ‘self-limiting’ zijn waarbij, na een korte periode van vermindering van de belasting en van het gebruik van medicatie en eventueel fysiotherapie, een volledig herstel mag worden verwacht. Er is echter altijd een kans op een specifieke diagnose. De zoektocht naar de juiste diagnose kan echter heel ingewikkeld zijn. Zoals blijkt uit deze casus kan de ziekte van Bechterew zich in eerste aanleg presenteren als een aspecifieke aandoening waaruit zich in de loop van de tijd een specifiek beeld ontwikkelt. Op grond van specifieke criteria wordt door een reumatoloog de diagnose gesteld. Dan wordt ook duidelijk wat dit betekent voor de richting waarin de re-integratie moet plaatsvinden. In de sector bouw is het mogelijk hiervoor kosteloos gebruik te maken van het loopbaantraject bouw dat landelijk beschikbaar is. Echter, de prognose van de ziekte van Bechterew is niet gunstig als het gaat om werkhervatting in eigen werk en er zal bijna altijd rekening gehouden moeten worden met (gedeeltelijke) uitval uit het arbeidsproces en arbeidsongeschiktheid.

De verschillende posities van bedrijfsarts en casemanager bij ziekteverzuimbegeleiding worden verhelderd. Dit artikel is gebaseerd op de NVAB-leidraad Casemanagement bij ziekteverzuimbegeleiding. Onder een casemanager verstaan we iedereen die zich als tussenpersoon, niet zijnde de eigen bedrijfsarts, actief bezighoudt met de ziekteverzuimbegeleiding. De casemanager kan onder verantwoordelijkheid van de bedrijfsarts werken binnen het medisch domein of onder de verantwoordelijkheid van de werkgever actief zijn in het procesmatig domein. Deze twee posities brengen verschillende taken en werkrelaties met zich mee. Ook inhoud, verantwoordelijkheden en grenzen van de communicatie met elkaar en met de werkgever zijn uit de werkrelatie af te leiden. Wanneer de casemanager werkt onder verantwoordelijkheid van de bedrijfsarts, heeft hij te maken met de regels die gelden voor het beroepsgeheim van de bedrijfsarts. Beiden delen met de werkgever die informatie die deze nodig heeft in het kader van ziekteverzuimbegeleiding. Wanneer de casemanager werkt onder verantwoordelijkheid van een derde, meestal de werkgever, beschouwt ook de bedrijfsarts hem als een derde. De bedrijfsarts deelt in dit geval met de casemanager alleen die informatie, die hij ook met de werkgever mag delen.

De indicatie voor antihypertensiva is in Nederland gebaseerd op het 10-jaars cardiovasculaire risico, maar is boven een bloeddruk van 160 mmHg systolisch ook onafhankelijk van dit risico. De belangrijkste reden voor antihypertensieve medicatie is vermindering van de kans op hartvaatziekten. Bij de behandeling van hypertensie zijn meestal meerdere antihypertensiva met verschillende aangrijpingspunten nodig om de bloeddruk op streefwaarde te krijgen. Bijwerkingen die worden veroorzaakt door het gebruik van antihypertensiva en de werkuitvoering kunnen beïnvloeden, zijn meestal van voorbijgaande aard. In voorkomende gevallen kan de bedrijfsarts met de behandelaar overleggen over aanpassing van de medicatie. De bedrijfsarts kan ook een taak hebben bij de ondersteuning van de therapietrouw die negatief kan worden beïnvloed door bijvoorbeeld ploegendienst.

Door de hoge prevalentie, kosten en de invloed op het functioneren van de (werkende) mens is lage rugpijn (LRP) een groot probleem in onze samenleving. Fysieke risicofactoren (zoals tillen, duwen, trekken en ongunstige houdingen) worden als belangrijke oorzaken van LRP gezien. De literatuur omtrent deze relaties is echter inconsistent, waardoor we het ontstaan van LRP onvoldoende begrijpen. Door mechanische rugbelasting (zoals krachten of momenten op de rug) te meten, kunnen we meer te weten komen over ontstaansmechanismen van LRP. De mechanische belasting heeft namelijk een directe relatie met weefselschade en daardoor met LRP. Voor een mechanische analyse is het van belang om een goed begrip te hebben van de structuur van de rug. Dit artikel bespreekt daarom de functionele anatomie en de mechanische eigenschappen van de wervelkolom. Ook leggen we uit hoe een realistische schatting van mechanische rugbelasting kan worden gemaakt en lichten we toe hoe mechanische rugbelasting kan leiden tot LRP.

Meer dan de helft van de verzuimende werknemers in Nederland is van mening dat het werk hoofdzakelijk of mede de oorzaak is van de lage rugklachten. Er bestaat een instrument waarmee de bedrijfs- en verzekeringsarts de mate van werkgerelateerdheid van aspecifieke lage rugklachten zo goed mogelijk kan inschatten. Dit gebeurt op basis van de leeftijd van de werknemer en de blootstelling aan tillen en dragen, buigen en/of draaien van de romp en lichaamstrillingen. Het instrument is gebaseerd op een meta-analyse van klinische studies en nationale en internationale expertbijeenkomsten en maakt deel uit van de beroepsziekteregistratierichtlijn voor aspecifieke lage rugklachten van het NCvB en van de NVAB-richtlijn ‘Handelen van de bedrijfsarts bij werknemers met rugklachten’. Doordat het instrument inzicht biedt in welke mate van blootstelling risicovol is voor deze klachten, is het ook nuttig als insteek voor de evaluatie van de werking van preventieve maatregelen.